Leniwe

Zacznę od tego, że mowa o pierogach leniwych,

często błędnie nazywanych leniwymi kluskami.

Gdy  szanowane portale, ”autorytety” twierdzą, że to kluski ,

Lucyna Ćwierczakiewiczowa przewraca się w grobie.

 Jeśli coś robimy, powołując  się na tradycję,

warto sięgnąć po elementarną wiedzę.

Pewnie, to też są kluski, ale żadne leniwe,

to określenie jest zarezerwowane do pierogów.

Ja wiem, że to trochę dziwaczne,

ale historii nie da się zmienić, tylko z nią pogodzić. 😉

Leniwe to twaróg ( najlepiej półtłusty), jajka i mąka.

Twaróg powinien być mocno odciśnięty,

w przeciwnym razie zabierze więcej mąki,

a co za tym idzie,  będą twardsze.

Różnie z tymi twarogami bywa, a więc najlepiej

dać tyle mąki ( można dać pół na pół z ziemniaczaną)

aby ciasto dało się ładnie formować.

Osobiście wolę z samej ziemniaczanej,

są dużo fajniejsze niż z dodatkiem pszennej.

Jednak to już kwestia smaku i upodobań.

Twaróg rozgniatamy widelcem z jajkiem w misce,

dodajemy mąkę i wyrabiamy.

Kroimy podobnie jak kopytka, gotujemy  bardzo wolno w osolonym wrzątku,

a raczej parzymy około 5 minut od wypłynięcia na wierzch.

Przepis —- >  TU

Szybsza wersja to odciskanie porcji łyżką i wkładanie na wrzątek,

wtedy i szybciej i bez brudzenia rąk. Przepis —- >  TU

Podajemy z masłem, śmietaną, owocami  albo cukrem.

Popularny wariant z ziemniakami to była alternatywa

dla uboższych kuchni, kiedy twaróg był drogi,

albo było go mało, a trzeba było nakarmić większą

ilość osób.

Polecam kluseczki twarogowe z malinami 

i truskawkami